“Het leukste aan casemanagement is dat je in elke situatie moet anticiperen op de persoon tegenover je.”
In 1968 zette Annette Wilson haar eerste stappen in de zorg als keukenassistente bij het toenmalige Parkhuis. Al snel wist ze dat ze méér wilde betekenen voor mensen en begon ze in september van datzelfde jaar met de opleiding tot ziekenverzorger.
“Ik ben na mijn opleiding doorgegroeid en werd teamleider. Na tien jaar maakte ik de overstap naar de thuiszorg, waarna ik als manager Zorg in een verpleeghuis aan de slag ging,” vertelt Annette. “Toch miste ik het directe contact met mensen. Ik wilde weer dichter bij hen staan.”
Op zoek naar een nieuwe uitdaging stuitte ze op een vacature voor casemanager dementie bij Het Parkhuis. “Ik heb gesolliciteerd en sindsdien werk ik hier alweer heel wat jaren met veel plezier.”
De rol van casemanager dementie
Als casemanager dementie begeleidt Annette cliënten met (beginnende) dementie en hun naasten. “Mijn taak is om te kijken hoe mensen zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen, met de juiste ondersteuning,” legt ze uit.
Rust en aandacht spelen daarbij een grote rol. “Tijdens gesprekken straal ik rust uit, luister ik goed en kijk ik naar wat iemand nodig heeft. De cliënt staat altijd centraal.”
Om goede zorg te kunnen bieden, werkt Annette samen met huisartsen, praktijkondersteuners en verschillende welzijns- en zorgorganisaties. “Maar het is minstens zo belangrijk om de mantelzorgers erbij te betrekken,” benadrukt ze. “Ook nadat een cliënt is opgenomen in een verpleeghuis. Dat is bij Salios goed geregeld, maar dat is helaas nog niet overal zo. Mantelzorgers vallen vaak in een gat als de intensieve zorg ineens wordt overgenomen.”
Geen dag verloopt zoals gepland
Het werk van een casemanager is dynamisch en onvoorspelbaar. “Geen dag verloopt volgens planning,” lacht Annette. “Vandaag zou ik eigenlijk een scholing geven, maar die werd geannuleerd. Vervolgens kreeg ik een telefoontje en moest ik acuut naar een thuissituatie. Toen ik daar wegging, had ik alweer minstens tien gemiste oproepen.”
Die flexibiliteit hoort bij het vak. “Je moet snel kunnen schakelen en inspelen op wat er op dat moment nodig is.”
Vroegtijdige hulp: de wachtlijst verandert
Met de komst van Verwijspunt 078 is de wachtlijstconstructie in Dordrecht veranderd. “We kijken nu zelfs naar de mogelijkheid om één centrale wachtlijst op te zetten, zodat mensen al vanaf de niet-pluisfase ondersteuning kunnen krijgen.”
De niet-pluisfase is het moment waarop mantelzorgers vermoeden dat er iets mis is met hun naaste, maar er nog geen officiële diagnose is gesteld. “Juist in deze fase kan een casemanager al van grote waarde zijn,” zegt Annette.
Alle casemanagers werken onafhankelijk en zijn gekoppeld aan een aantal huisartsenpraktijken, zodat mensen snel de juiste begeleiding krijgen.
De moeilijke gesprekken
Niet elk gesprek is makkelijk. “Regelmatig heb ik moeilijke gesprekken,” vertelt Annette. “Vooral wanneer een cliënt zelf beseft dat het niet goed meer gaat. Dat zijn zware momenten.”
In zulke gesprekken vertrouwt ze op haar gevoel. “Ik probeer aan te voelen wat iemand nodig heeft en hoe ik kan helpen. Soms is dat vooral een luisterend oor bieden.”
Om om te gaan met de emotionele zwaarte van het werk, zijn er intervisies binnen de ketenzorg waar casemanagers bij aansluiten. “Daarnaast starten we minimaal één keer per week samen op kantoor. Dat is een moment om te sparren, ervaringen te delen en elkaar te ondersteunen.”
“Het is een prachtig beroep”
Wat maakt haar werk zo mooi? “Het leukste aan casemanagement is dat je in elke situatie moet anticiperen op de persoon tegenover je. We hebben een adviserende rol: we bieden hulp aan, maar alleen als de cliënt dat zelf wil. Soms moet je iemand overtuigen, soms moet je accepteren dat iemand geen hulp wil.”
Voor Annette is het duidelijk: dit is waar ze thuishoort. “Ik ben ooit begonnen bij Het Parkhuis en ik ga hier pas weg als ik met pensioen ga.”